MED SANG

Tekst: Arnfinn Klakegg

Melodi: H. Wärn

Livet er ofte tungt og trist,

og timene går så trått.

Verden har all si farge mist’,

og alt er kaldt og grått.

Men når som mørkes alt seg ter,

og veien er lei og lang,

atter imot oss livet ler 

når stemmer opp en sang.

Med sang blir alle sorger små,

med sang vi nye krefter får.

Med sang blir himlen høy og blå,

den jager vekk alle skyer grå.

Med sang vi verden rett forstår,

med sang vi gledens høyder når.

Med sang så lett vi veien går,

med sang, ja, med sang!

---

---

PÅL SINE HØNER

Norsk folkevise

1.
Pål sine høner på haugen ut sleppte,
hønen’ så lett over haugane sprang.
Pål kunne vel på hønom fornemma:
reven var ute med rova så lang.
/: Klukk, klukk, klukk! sa høna på haugom. :/
Pål han sprang og rengde med augom:
”No tor’ eg ikkje koma heim åt ho mor!”

2.
Pål han gjekk seg litt lenger på haugen,
fekk han sjå reven låg på høna og gnog;
Pål han tok seg ein stein uti neven,
dugleg han då til reven slo.
/: Reven flaug så rova hans riste; :/
Pål han gret for høna han miste!
”No tor’ eg ikkje koma heim åt ho mor!”

3.
”Hadd’ eg no nebb, og hadd’ eg no klo,
og visste eg berre kvar revane låg,
skull’ eg dei både rispa og klora
framantil nakken og bak over lår.
/: Skam få alle revane raude! :/
Gud han gjeve dei alle var daude,
så skull’ eg trygt koma heim åt ho mor!

4.
Ikkje kan ho verpa, og ikkje kan ho gala,
ikkje kan ho krypa, og ikkje kan ho gå!
Eg får gå meg til kverna og mala,
og få att det mjølet eg miste i går!”
/: ”Pytt!” sa’n Pål, ”eg er ikkje bangen, :/
kjeften og motet har hjelpt no så mang ein,
eg tor’ nok vel koma heim åt ho mor!”

5.
Pål han kornet på kverna til å sleppa,
så at det ljoma i kvar ein vegg,
så at agnene tok til å flyga,
og dei vart lange som geite-ragg.
/: Pål han gav seg til å le og til å kneggja :/
”No fekk eg like for høna og for egga,
no tor’ eg trygt koma heim åt ho mor!”

---

---

PER SPELMANN

Norsk folketone


1.
/: Per spelmann han hadde ei einaste ku. :/
/: Han bytte bort kua, fekk fela igjen! :/
«Du gamle gode fiolin, du fiolin, du fela mi!»

2.
/:Per spelmann han spela og fela ho lét, :/
/: så gutane dansa og jentene grét. :/
«Du gamle gode fiolin, du fiolin, du fela mi!»

3.
/: «Og om eg vert gammal som stein under bru, :/
/: så aldri eg byter bort fela for ku. :/
Du gamle gode fiolin, du fiolin, du fela mi!»

4.
/: «Og om eg vert gammal som mose på tre, :/
/: så aldri eg byter bort fela for fé. :/
Du gamle gode fiolin, du fiolin, du fela mi!»

5.
/: «Og om eg vert gammal som skorpe på graut, :/
/: så aldri eg byter bort fela for naut. :/
Du gamle gode fiolin, du fiolin, du fela mi!»

---

---

KJERRINGA MED STAVEN

Norsk folkevise
1.
Kjerringa med staven høgt opp i Hakadalen!
Åtte potter rømme, fire merker smør,
såleis kinna Kari, Ola hadde før.
Kjerringa med staven.

2.
Jente, høyr på meg, du, vil du gfte deg, du;
vil du vera kjerring, skal eg vera mann,
vil du koke kaffi, skal eg bera vann.
Jente, høyr på meg, du.

3.
Kjerringa med sekken hoppa over bekken.
Så datt ho nedi, så blei ho våt,
Så fekk ho julinh, så blei det låt.
Kjerringa med sekken.

---

---

HØYT PÅ EN GREIN EI KRÅKE

Tekst og melodi: dansk

1.
Høyt på en grein ei kråke
sim salabim bambasela du saladim
Høyt på en grein ei kråke satt.

2.
Så snek det seg en jeger, sim sala..
Så snek det seg en jeger fram.

3.
Han skjøt den stakkars kråke, sim sala…
Han skjøt den stakkars kråke ned.

4.
Da ble den stakkars kråke, sim sala
Da ble den stakkars kråke død

5.
Men da et år forgangen, sim sala…
Men da et år forgangen  var.

6.
Da ble den stakkars kråke, sim sala..
Da ble den stakkars kråka levende.

---

---

DEN GLADE VANDRER

Tekst: Fra tysk ved Juul Hansen
Melodi: Friedr. W. Möller

1.
Den glade vandrer kalles jeg,
for sorgløs går jeg på
den endeløse landevei.
Der liker jeg å gå.

Refr.
Falleri - fallera - fallera
Fallera - ha - ha - ha - ha - ha - ha
Falleri - fallera
Der liker jeg å gå

2.
Den varme sol, den er min venn,
Og regnet er min bror.
Naturen, å jeg elsker den,
all verden er min bror.

3.
Jeg kaller skogens dyr ved navn,
og alle kjenner meg.
Jeg tar den varsomt i min favn,
og ondskap kjennes ei.

4.
I grøftens gress tar jeg en hvil
Når bonden kjører hjem,
og alle svarer med et smil
når glad jeg hilser dem.

5.
Den glade vandrer kalles jeg,
for godt er mitt humør.
Må himlen gi meg lov å gå
på veien til jeg dør.

---

---

ANNE KNUTSDOTTER

Tekst: C.P. Riis
Melodi: Norsk folketone

1.
Eg heiter Anne Knutsdotter, Kari er mi mor,
og Truls han er min bror;
vi bur oppå ein plass der som ingen skulle tru
at nokon kunne bu.
Og plassen heiter Uren, Luren, Hummelturen.
Steinrøys Steinrøys, Sveltihjel!

2.
Ja, plassen ligg så høgt, høgt oppi i ei ur
alt under berge-mur;
og det er ikkje meir enn at vi på simpel vis
kan fø to kyr og ein gris!
Og kyrne heiter Dagros, Fagros, gamle Fagros,
grisen heiter Giss, Giss, Giss!

3.
Og heile dalen ser vi der oppe hjå oss godt,
men all ting er så smått,
for folka dei er slett ikkje større enn som så -
der nede vi kan sjå.
Og plassen heiter Uren, Luren, Hummelturen.
Steinrøys Steinrøys, Sveltihjel!

4.
Om sommar’n er det moro å gå og sanke bær
i munn og neverkopp;
på stove-taket veks det to unge hegge-kjerr,
som geita eter opp.
Og geita heiter Snøgga, Stygga, Lurverygga,
høna heiter Tipp, Tipp, Tipp.

5.
Og vinteren kan jamt ikkje vera oss for god
med frost og fokk og snjo.
Då kan det ofte over dei fjorten dagar gå
som vi ikkje folk får sjå.
Og plassen heiter Uren, Luren, Hummelturen.
Steinrøys Steinrøys, Sveltihjel!

6.
Og far min han er kramkar, han strevar trottug nok
og fer såvidt omkring;
ho mor ho stellar huset, eg spinner på min rokk,
men han Truls gjer ingen ting.
(Truls er no óg berre fire år.)
men plassen heiter Uren, Luren, Hummelturen.
Steinrøys Steinrøys, Sveltihjel!

---

---

---